Osada: anarchizm na koniec świata

– Trzeba coś robić – powiedział czarniak, i zamyślił się głęboko.
– Ale co? – zapytał rdzawiec.

Tak to się zaczęło…

Albo będziemy dążyć do zbiorowego przetrwania, albo wszystko spłonie w piekle wojen, ludobójstwa, policyjnych strzelanin, pożarów lasów, powodzi i kłamstw. Musimy o tym pamiętać i nadal do tego dążyć, dopóki nie będziemy w stanie stworzyć prawdziwej transformacji lub dopóki powodzie i pożary nie zmiotą nas wszystkich.

Dążymy do stworzenia nowych modeli opieki zdrowotnej, w których więzi społeczne są niezbędne, a dobrobyt osobisty i zbiorowy są uznawane za nierozerwalnie ze sobą powiązane. Wierzymy, że tylko silna i współpracująca społeczność oparta na solidarności i dbająca o kluczowe kwestie, takie jak środowisko, warunki życia, odżywianie i sieci relacji międzyludzkich i pozaludzkich, może umożliwić nam prowadzenie zdrowego życia i dbanie o siebie nawzajem.

Musiałam patrzeć, jak neonaziści szarżują dziesiątkami i siłą pchają się w kierunku blokady duchownych. Ogarnął mnie strach, gdy patrzyłam, jak moja przyjaciółka stoi tam, nie wiedząc, czy wyjdzie z tego żywa. Gdyby antifa nie stanęła między blokadą duchownych a neonazistami, moi przyjaciele zostaliby ciężko pobici lub zginęli. Antifa uratowała im życie.

Pokolenie strajku klimatycznego musi być świadome, że ich społeczeństwa nie reagują nie dlatego, że demokracja jest niezgodna ze sprawiedliwością klimatyczną, ale dlatego, że nasze demokracje są od dziesięcioleci atakowane przez tych samych neoliberalnych aktorów, którzy niszczyli klimat. Musimy szerzyć świadomość i wiedzę na temat Atlas Network, jej fundatorów i sojuszników, aby nasze ruchy zrozumiały, z kim naprawdę mamy do czynienia.

Rzeczywisty kryzys, z którym mamy do czynienia, to złożony kryzys ekologiczny, w którym splątane są zabójstwa policyjne, represyjne prawa, trwające historie kolonializmu i białej supremacji, utrata siedlisk, grabież ziemi, uprawa żywności, ludzkie zdrowie, urbanizm, granice i wojny. Przywódcy ruchu ekologicznego podjęli strategiczną decyzję, aby zredukować to wszystko do kwestii klimatu — kryzysu klimatycznego — i ponownie umieścić państwo w roli bohatera, jako naszego potencjalnego zbawiciela.

Z nowym cyklem walk, z nowymi praktykami ruchu, które poważnie traktują fakt, że globalne katastrofy społeczno-ekologiczne (nie tylko klimatyczne, ale także bioróżnorodność itp.) idą w parze z ogromnym wzrostem zagrożenia faszyzmem, a jak dotąd to głównie prawica zinstrumentalizowała obawy o przyszłość i upadek i przekształciła je w ruchy polityczne dla swojego projektu.

Wystarczająco radykalna sukcesja ekologiczna jest nieodróżnialna od katastrofy.

(A. C. Clarke w moim śnie)